[grudzień 2015] "Supernatural" by Synchrodogs a Posthumanizm (Autorskie IX.1)
Posthumanizm to (za Cary Wolfe i Monika Bakk) postawa krytyczna wobec filozofii humanizmu. Głownie odrzucające jej antropocentryzm. Postrzegająca człowieka jako byt współistniejący i współzależny od innych nie-ludzkich form życia oraz natury nie ożywionej i technologii.
Inna definicja (za Nickiem Bostroma i Francisco Fukuyamą) określa posthumanizm jako kierunek filozoficzny przewidujący doskonalenie od poziomu ciała jednostki, przez zmiany funkcjonowanie podstawowych komórek społecznych po poprawę całej ludzkości.
Według tej definicji człowiek współczesny jest stadium pośrednim przed nową lepszą generacją, nie w sensie pokoleniowym a gatunkowym.
Cykl "supernatural" jest posthumanistycznyw drugim sensie - pokazuje nowego, lepszego człowieka, prawie kosmitę. Ciało przewyższające w "niemoliwy do spełniania" ideał wspołczesnego świata mody. Dodatkowo mimika, pozy pokazują kierunek do wewnątrz. Jakby to co interseujące i ważne działo się wewnątrz. ,
Z drugiej całość twórczości duetu, ale ten cykl w szczególności i najbardziej dobitnie jest antropocentryczny. Ewidentnie postać ludzka góruje nad naturą. Fotografie te to manifest że człowiek, ludzkie ciało jest wstanie pokonać nawet najbardziej spektakularny krajobraz.
Tak jak w załączonym do projektu tekscie - intucja, senne marzenia wygrywa z przyrodą
"the way a human can walk into darkness, go straight into unexplored, relying on intuition, go where subconscious leads, and feel safe in the World of the unknown"
Ciało jest jednym ze źródeł tożsamości. A tożsamość w rozumieniu posthumanistycznym nie jet czymś danym raz na zawsze. Jest czymś podlegającym jednostkowej ewolucji poprzez otoczenie lub / i poprzez "prace nad sobą" - a więc i praca nad ciałem. Technologia dostarcza, a kultura oswaja coraz większe możliwości transformacji ludzkiego ciała. Temat ten budzi jednocześnie zainteresowanie i niepokój. Wpływa to na problematyzacje ludzkiego ciała we wszystkich sztukach wizualnych. Szczególnie w fotografii i modzie.
szczególnie trzy fotografie z tego cyklu pokazują tą transformację.
fotografie: Synchrodogs: "Supernatural"
- - - Strój jako forma deformacji ciała - - -
"Strój staje się ciałem" -
W ikonicznych pokazach mody haute couture lat 90 można znaleźć przykłady projektów jawnie idących w tym kierunku: Plato’s Atlantis Alexandra McQueena. czy Thierry Mugler pokazujący suknię, do której inspiracji posłużyła mityczna chimera.
Synchrodogs również ubierając postać używają abstracyjnych form nie przypominających to co rozumiemy przez "strój". Są to dodatkowe warstwą na ciele - powłoka. Jakby dodatkowa skóra.
Dlatego czytam te fotografie jako przepowiednie ewolucje posthumanistycznej.
Obcowanie z obrazem uszkodzonego lub zdeformowanego ciał` budzi bardzo silne uczucia.
Na tej fotografii ciało jest tak zakryte jakby nieobecne. Strój zapamiętawszy kształt unosi się na tle nieba. Ciało jest dosłownie astralne. Zanikło w sensie namacalnym. Zgodnie z zasadami ewolucji - nieużywane organy zanikają. Kierunek rozwoju jest taki, że postczłowiekowi wystarczy sam umysł.
Inna definicja (za Nickiem Bostroma i Francisco Fukuyamą) określa posthumanizm jako kierunek filozoficzny przewidujący doskonalenie od poziomu ciała jednostki, przez zmiany funkcjonowanie podstawowych komórek społecznych po poprawę całej ludzkości.
Według tej definicji człowiek współczesny jest stadium pośrednim przed nową lepszą generacją, nie w sensie pokoleniowym a gatunkowym.
Cykl "supernatural" jest posthumanistycznyw drugim sensie - pokazuje nowego, lepszego człowieka, prawie kosmitę. Ciało przewyższające w "niemoliwy do spełniania" ideał wspołczesnego świata mody. Dodatkowo mimika, pozy pokazują kierunek do wewnątrz. Jakby to co interseujące i ważne działo się wewnątrz. ,
Z drugiej całość twórczości duetu, ale ten cykl w szczególności i najbardziej dobitnie jest antropocentryczny. Ewidentnie postać ludzka góruje nad naturą. Fotografie te to manifest że człowiek, ludzkie ciało jest wstanie pokonać nawet najbardziej spektakularny krajobraz.
Tak jak w załączonym do projektu tekscie - intucja, senne marzenia wygrywa z przyrodą
"the way a human can walk into darkness, go straight into unexplored, relying on intuition, go where subconscious leads, and feel safe in the World of the unknown"
Ciało jest jednym ze źródeł tożsamości. A tożsamość w rozumieniu posthumanistycznym nie jet czymś danym raz na zawsze. Jest czymś podlegającym jednostkowej ewolucji poprzez otoczenie lub / i poprzez "prace nad sobą" - a więc i praca nad ciałem. Technologia dostarcza, a kultura oswaja coraz większe możliwości transformacji ludzkiego ciała. Temat ten budzi jednocześnie zainteresowanie i niepokój. Wpływa to na problematyzacje ludzkiego ciała we wszystkich sztukach wizualnych. Szczególnie w fotografii i modzie.
szczególnie trzy fotografie z tego cyklu pokazują tą transformację.
fotografie: Synchrodogs: "Supernatural"
- - - Strój jako forma deformacji ciała - - -
"Strój staje się ciałem" -
W ikonicznych pokazach mody haute couture lat 90 można znaleźć przykłady projektów jawnie idących w tym kierunku: Plato’s Atlantis Alexandra McQueena. czy Thierry Mugler pokazujący suknię, do której inspiracji posłużyła mityczna chimera.
Synchrodogs również ubierając postać używają abstracyjnych form nie przypominających to co rozumiemy przez "strój". Są to dodatkowe warstwą na ciele - powłoka. Jakby dodatkowa skóra.
Dlatego czytam te fotografie jako przepowiednie ewolucje posthumanistycznej.
Obcowanie z obrazem uszkodzonego lub zdeformowanego ciał` budzi bardzo silne uczucia.
Na tej fotografii ciało jest tak zakryte jakby nieobecne. Strój zapamiętawszy kształt unosi się na tle nieba. Ciało jest dosłownie astralne. Zanikło w sensie namacalnym. Zgodnie z zasadami ewolucji - nieużywane organy zanikają. Kierunek rozwoju jest taki, że postczłowiekowi wystarczy sam umysł.
Obcowanie z obrazem uszkodzonego lub zdeformowanego ciała budzi bardzo silne uczucia. Wręcz fizycznego bólu. Jest to jeden z najsilniejszych sposobów w jakie może oddziaływać fotografia. Podobnie taka deformacja może budzić co najmniej niepokój.
Niepokój potęgowany jest przez brak kontaktu z fotografowaną modelką. Mimika twarzy, czy spojrzenie – elementy obrazu fotograficznego potrafiące przekazać emocje towarzyszące przedstawianej osobie widzowi są tutaj zupełnie nieobecne. Powierzchownie można odczytać takie upozowanej i ukrycie twarzy jako brak zainteresowania komunikacja w widzem. Futuryzm obrazu sugeruje jednak, że ta "supernaturalna" istota z przyszłości - postczłowiek komunikuje się inaczej, że w czasie rozszerzenia rzeczywistości twarz i wzrok straciły na znaczeniu, że komunikacja odbywa się za pomocą nam niedostępnych jeszcze poziomów.
Mimo, iż nie jest to powiedziany wprost, taki zmodyfikowane ciało, postludzkie, jest w modzie czy sztuce ogólnie alegorią przyszłości. I mimo, iż nie mamy na tych fotografiach żadnych wprost futurystycznych rekwizytów czy przestrzeni to posthumanistyczna aura projektu na poziomie podświadomym każe nam umiejscawiać te wysublimowanie obrazy w przyszłości.
Mimo, iż nie jest to powiedziany wprost, taki zmodyfikowane ciało, postludzkie, jest w modzie czy sztuce ogólnie alegorią przyszłości. I mimo, iż nie mamy na tych fotografiach żadnych wprost futurystycznych rekwizytów czy przestrzeni to posthumanistyczna aura projektu na poziomie podświadomym każe nam umiejscawiać te wysublimowanie obrazy w przyszłości.
Comments
Post a Comment